Ένας λόγος είναι αρκετός φτερά για να σου δώσει
και οι κακουχίες γρήγορα περνούν σαν υπάρχει στόχος
και το χαμόγελο ψηλά μπορεί να σε σηκώσει.
Για να βγει λευκός καπνός; Ο νους η καπνοδόχος.

Έπος Καραγκιοζιάδα. Εθνική Φαρσοκωμωδία, του Δημήτρη Αβούρη

Στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης, γιατί κάποιος να κάτσει να γράψει 3.712 στίχους και μάλιστα για έναν καμπούρη;
Στην εποχή της απόλυτης παράνοιας, σε διάφορα επίπεδα της ιδιωτικής αλλά και της δημόσιας ζωής στην Ψωροκώσταινα, τι πάθος, τι οίστρος, τι ανάγκη ωθεί έναν ποιητή να γράψει ένα έπος, μια εθνική φαρσοκωμωδία, για το κατεξοχήν alter ego του σύγχρονου Έλληνα, τον Καραγκιόζη; Και μάλιστα έναν ποιητή που έχει γυρίσει πόντο-πόντο την Ελλάδα, με όχημα το παραμύθι, το αιώνιο, το παντοτινό αφήγημα.
Σε μια τέτοια εποχή λοιπόν οι σκιές βγαίνουν στον δρόμο, στην αναζήτηση. Τι άλλο μας μένει, άλλωστε; Ξεκινάν από την Τροία, από εκεί όπου ξεκίνησε ένα άλλο πανανθρώπινο έπος και ζητούν να φτιάξουν μια νέα πόλη, την Καραγκιοζιάδα, σαν να είναι αυτή η πηγή του φωτός τους, που θα τους αναγεννήσει.
Στον δρόμο τους έρχονται μπροστά τους άνθρωποι, τόποι, σημεία των καιρών, ψάρια, γλυκά, σκέψεις, ιστορίες παλιές, θρύλοι, σοφοί, καιροί τωρινοί και παντοτινοί, γνωστοί και άγνωστοι.
Κι οι φιγούρες του μπερντέ, η αγία οικογένεια του Καραγκιόζη, ως συνήθεις ύποπτοι, συνεχίζουν, βαδίζουν, γιατί ο Βεληγκέκας καραδοκεί παντού, γιατί η πείνα τους ποτέ δεν ικανοποιείται και το ταξίδι καλά κρατεί!
Ας αφεθούμε μαζί τους στη μαγεία του παραμυθά ποιητή, στα ευαίσθητα χρώματα και τον τρόπο του εικονογράφου Μιχάλη Καταραχιά, που μας παρουσιάζει φιγούρες με χρώματα, μελανόμορφες, γδυτές αλλά και τη ματιά του μέσα από αυτές.
Ας αφεθούμε στα τραγούδια που κάνει να ηχούν ο Δημήτρης Αβούρης, στις λέξεις που πλάθει για μας, στους «παραγκατιανούς» του θεάτρου σκιών και τις «βροχοσκιές» τους στον δρόμο για την Καραγκιοζιάδα όλων μας…
Ας κρυφοκοιτάξουμε μέσα από το καυστικό πρίσμα του ποιητή την εθνική φαρσοκωμωδία που ζούμε, έστω για λίγο. Ας προσπαθήσουμε όλοι να φτιάξουμε μέσα μας, μαζί με τις φιγούρες του μπερντέ, μια πολιτεία όλο γέλιο!
Το οφείλουμε στον Καραγκιόζη, που μας συντρόφευε, όταν παίζαμε ξέγνοιαστα μικρά παιδιά.
Φώτισέ μας στο ταξίδι, θεά! Φώτισέ μας, εσύ σκιά! Φώτισέ μας, Καραγκιόζη!

Όταν παραμυθέωμαι
του Δημήτρη Αβούρη

Απλά
Ένα φιλί ένα χάδι
και ένα παραμύθι για το βράδυ
​Μήπως και ποιήσουμε.

Αχ! Κόκκινα Κραγιόν
του Δημήτρη Αβούρη

Κάθε λέξη έχει ένα νόημα
Αυτό που χάσαμε
​Αυτό που δεν κάναμε

Μποτίλια
του Δημήτρη Αβούρη

Στις ρεματιές του σώματος δροσίζεται η νύχτα
οι γογγυσμοί σου τρυφεροί, βουλιάζουνε πνιχτά
στον τελειωμό το μυστικό τα οράματα σου ρίχ'  τα
στη νηνεμία απόπλευσε με ιμάτια ανοιχτά.

Βαλίτσα
του Δημήτρη Αβούρη

Ετούτον τον μεσαίωνα
σε ποιον να τον εχρέωνα;

​Οδός Ηδονών
του Δημήτρη Αβούρη

​Τι είναι ο ποιητής;
Ένα πουλάκι
σε κλουβί
κρεμασμένο από ένα stop
που ακόμα τραγουδάει!
Υπάρχει ελπίδα!

Σιγή Ασυρμάτου
​της Μαργαρίτας Νικολοπούλου

Νέφη πυκνά. Θαλασσινό πουλί στο πέταγμα του.
Και το καράβι πολεμά με υδάτινα θεριά.
Τρίζει γιομάτη ηλεκτρισμό η σιωπή του ασυρμάτου.
Πες μου, υπάρχει πουθενά στον κόσμο μια στεριά;

Σημειώσεις για τη Λεωφόρο Συγγρού
​της Λίζη Χανδακάρη
​

Ένα αγγείο, από σώμα η ψυχή!
Που να μαζέψεις τα σπαράγματα;
Όσο σπάει μ' ελπίδες αντηχεί.
Χτίζει ανδρεία τα οδοφράγματα.

Νύχτα των μικρών και
των μεγάλων ονείρων
του Νίκου Κούτσουρου

Έτσι μεγαλώνουν οι ιδέες.
Τις ταΐζεις με λέξεις,
που κάποτε μοιάζουν ίδιες.
Τις ταΐζεις με πάθη, με έρωτα και πίστη.
Κι εκείνες, αναπάντεχα, πασχίζουν να γίνουν δικές σου.
Όταν μπορείς να νιώσεις το άρωμα μιας λέξης,
κάθε ποίημα γίνεται μια ζωγραφιά...

Σαν να... Σκέψεις υπό καθεστώς ποίησης
της Νατάσας Μιχαηλίδου

Να διεκδικείς το δικαίωμα να ακουστεί
και ο λόγος της ποίησης,
ακόμα και της ελάσσονας,
σε καιρούς ύφεσης.
Να γεμίζεις το χαρτί της άφεσης,
να το ξορκίζεις.
Μη μιλάς, μη μιλάς, μη μιλάς.
Πες μόνο το καλό!​